Afgelopen weekend hadden we een inspirerende retraite van onze organisatie. Mijn hoofd zit nog vol van de verhalen, getuigenissen en gesprekken.

Opkikkeren. Het werd gehouden bij een hotel net buiten de stad, met veel groen en bomen eromheen. Het regende veel, maar was heerlijk om even meer natuur om ons heen te hebben dan het vele beton en stof waar we aan gewend zijn. Maya kon lekker rondrennen zonder dat we hoefden op te letten of er een bulderende schoolbus aan kwam sjezen. (En daarnaast serveren ze er zalig Indiaas eten, das ook genieten :)) Én, er was een child care team waar we Maya aan konden toevertrouwen! Dus Maya speelde de hele dag met Koreaanse en Amerikaanse kinderen zodat wij met Boaz op de arm konden bidden, luisteren naar de overdenkingen en kletsen met collega’s.

Verhalen. De spreker van deze retraite was een man uit Singapore, die jaren als zendeling in Papua gewerkt had. Met humor, en zonder zijig te zijn, vertelde hij over hoe hij in zijn werkjaren gezien had hoe God mensen vernieuwde door ze geloof in Hem te geven. Hoe mensen, wanneer hun visie / blik op Jezus gericht was, in shalom leefden.  Hij legde ‘shalom’ uit als de aanwezigheid van God, niet de afwezigheid van conflict.

Getuigenissen. Omdat we veel nieuwe collega’s hebben gekregen (11 in het afgelopen jaar op een groep van ongeveer 60), werden er interviews gehouden met zowel nieuwe als oudere leden. J. (30) vertelde over hoe zij erbij was gekomen om in dit land en voor onze organisatie te gaan werken. Als kind ervoer ze God als een veilig persoon waar ze al haar geheimen bij kwijt kon. Ze bad veel en las continu in de Bijbel. Toen ze begin twintig was, kwam daar plotseling verandering in. Waar ze eerder de ervaring had dat God haar persoonlijk aansprak door wat ze las in dat Boek, werd het opeens ‘van hout’. Het zei haar niks meer. Dat maakte haar kwaad op God, waar was hij nou? Ze zat eerst op een bijbelschool, en besloot pragmatisch daar maar te blijven omdat dat de goedkoopste manier was om een diploma te krijgen. Daarna zocht ze naar werk, maar vond geen baan. Haar broer herinnerde eraan dat ze in ze zending wou werken, en ze besloot om een Master te doen in het vak dat ze het leukste vond op de bijbelschool, Hebreeuws. De lessen raakten haar enorm. De schoonheid van de taal, en hoe God door het hele Oude Testament hetzelfde verhaal vertelt: van hoe hij zorgt voor verlossing en een Verlosser. Op een avond ging ze naar een presentatie van Amerikaanse collega’s / vrienden van ons, B. & H., en vond surveywerk (taalonderzoek wat Klaas ook heeft gedaan) erg boeiend klinken. Ondertussen kreeg ze een vriend en ze waren van plan samen in het buitenland te gaan werken, hij zou een bedrijf opzetten en zij zou in de zending werken. Maar toen hij onverwacht snel succesvol werd in zijn werk in de V.S., wou hij daar graag blijven. Hij vroeg haar ten huwelijk en zei dat hij de keuze – zij alleen naar het buitenland of samen in de V.S. blijven – aan haar over wou laten. J. zei dat ze er tijdens een bezoek aan haar familie over na zou denken. Onderweg naar haar familie (een paar staten verderop) reed ze op de snelweg en had ze opeens zin om bessen te plukken bij een kwekerij waar ze langsreed. Ze stopte haar auto en liep naar het veld. Daar werkte maar één andere vrouw en die kwam steeds dichter bij haar in de buurt om te plukken. J. had geen zin om te kletsen, maar die vrouw knoopte toch een gesprek aan. Ze praatten over koetjes en kalfjes en zonder dat J. er iets over genoemd had, zei die vrouw dat ze het zo bijzonder vond dat J. in de zending zou gaan werken. Later onderweg werd ze gestopt door een politieagent omdat ze verkeerd een afslag had genomen. Hij vroeg wat ze studeerde, en ze zei dat ze linguïstiek deed. Hij zei ‘Oh wat leuk, mijn zwager heeft dat ook gestudeerd en hij werkt nu aan b-vertaling, wat leuk dat je dat ook gaat doen!’. Ze moest een vliegtuig nemen naar de staat waar haar familie woonde, en dacht een beetje kriegel ‘nu gaat U me zeker naast iemand laten zitten die óók vindt dat ik maar de zending in moet!’. Ze kwam in gesprek met een vrouw die toevallig ook linguïstiek had gestudeerd en 10 jaar in de zending had gewerkt. Ze werd helemaal enthousiast toen ze hoorde dat J. dat ook studeerde en zei out of the blue dat ze jaloers was dat J. naar het ‘zendingsveld’ zou gaan, en dat ze dat zó weer zou willen doen. Toen J. eenmaal bij haar ouders aankwam vertelde ze over al die ontmoetingen. Ze checkte haar mail en zag een mail van onze collega H., die over het surveywerk verteld had. H. schreef (2,5 jaar nadat zij en J. elkaar bij hun presentatie voor het laatst gesproken hadden)  ‘Ik moest aan je denken, en was benieuwd hoe het met je is.’ Dat zette een knop om bij J. en opeens was al haar twijfel over missionair werk weg.

Zo’n bijzonder verhaal! Zo waren er nog wel 10 andere verhalen. Het gaf me weer nieuw zicht op hoe liefdevol God is, en hoe hij ons stapje voor stapje leidt. Ook al zijn er vaak veel meer tijden dat je Hem niet zo duidelijk ziet, toch is Hij ‘waar’ en blijft Hij er zijn.

Dry land. Zelf vertelde ik nog aan de groep hoe ik het afgelopen jaar juist een tijd had waarin ik God helemaal niet dichtbij ervoer, en dat ik twijfelde aan de zin van dat wij hier wonen en werken. En zat was van deze soms zo lelijke stad. God kwam voor mij weer dichterbij in een Sela lied dat we in Nederland in de kerk zongen, en in de lieve mevrouw die toen naast me zat en zag dat er een traan over mijn wang ging, mijn verhaal hoorde en meeleefde. Ik vertelde van een Member Care workshop die ik in Amersfoort bijwoonde, waar de spreker de verschillende seizoenen in je geloofsleven beschreef. Dat je als missionair werker begint met een duidelijke visie en energie, maar dat die visie dof kan worden en er een uitgeblust gevoel overheerst. Uit dat winterseizoen kan weer een nieuwe lente voortkomen, waarin je idee over hoe je je kan inzetten zich weer verdiept en weer glanzend wordt. Terwijl ik dat vertelde, kwamen de tranen weer. Ik heb er een hekel aan om zo kwetsbaar voor een groep mensen te staan. Maar ik kreeg zoveel reacties van mensen erop. Ik leer de laatste tijd hoe je door je kwetsbaar op te stellen anderen de kans geeft om ook eerlijk over hun worstelingen te praten.

Bedankt voor het lezen van deze lange blog 🙂 Ik hoop dat het jullie zicht op God ook weer vernieuwd!