Na een turbulente tijd met de aardbeving en veel gereis daarna zijn we nu in Nederland. Het is goed om hier te zijn, alles een beetje te verwerken en te overdenken. Enorm hartelijk is ons de gelegenheid gegeven om in een leegstaand huis in Ommen (de afgelopen 2 weken) en tot aan ons vertrek in Nieuwleusen te kunnen wonen. Daar voelen we ons echt door gezegend.

We hopen half juli weer naar Zuid-Azië te vliegen. We horen dat er nog steeds wel naschokken zijn, wat het spannend maakt om terug te gaan. Tegelijkertijd kijken we ernaar uit om daar ons werk en gewone leven weer op te kunnen pakken. Willen jullie bidden voor rust en vertrouwen?

Klaas heeft via Skype verschillende vergaderingen met collega’s in Zuid-Azië gehad. De meeste collega’s zijn na de aardbeving daar gebleven, alleen de gezinnen zijn geëvacueerd. Men is langzamerhand gaan wennen aan de naschokken, al voelen mensen zich wel moe van het constant alert zijn. Onze organisatie heeft geen directe noodhulp verleend, omdat we daar ook niet in gespecialiseerd zijn. Ze hebben verschillende donaties kunnen doen en individuele collega’s zijn wel betrokken bij noodhulp.

Omdat we nu toch in Nederland zijn willen we de kans nemen om onze achterban te ontmoeten. We zullen de komende maand presentaties houden in kerken.

Maya en Boaz doen het gelukkig goed in alle veranderingen. Maya geniet van alle tijd met oma’s en opa’s en haar woordenschat groeit enorm snel met zoveel Nederlanders om haar heen 🙂 Net als opa zegt ze ‘Pico bello!’, vindt ze het ‘sellig’ (gezellig), als haar bord leeg is zegt ze net als oma ‘Oppelop!'(opperdepop) en heeft ze softijs ontdekt (bij elke snackbar waar zo’n ijsje buiten staat roept ze ‘IJsje!’ en vindt ze dat we er één moeten kopen).