Er staat > 90 kg aan bagage in de bijkeuken, klaar voor de vliegreis van morgen. Ongelofelijk, hoeveel spullen je weer meesleept. Daar is Klaas vooral verbaasd over 😉
We zien er naar uit om weer ons normale leven op te kunnen pakken, met ons werk en in ons eigen huis. Tegelijk is het ook dubbel; we genoten ervan om Maya en Boaz bij de opa’s en oma’s te zien. En Nederland voelt zo lekker veilig. De herinnering aan de dagen net na de aardbeving staat nog scherp op ons netvlies. Het is nu een stuk rustiger daar. Ongeveer één keer per week (of minder) is er nog een nabeving. Maar het blijft spannend om naar de ‘plek des onheils’ terug te gaan.
Toen we net geëvacueerd waren, lazen we bij familie een knipsel met deze tekst:
Moge God ons zegenen met onrust
bij gemakkelijke antwoorden,
halve waarheden, en oppervlakkige relaties
zodat er diepgang vanuit ons hart moge leven.
Moge God ons zegenen met boosheid
over onrechtvaardigheid,
onderdrukking, en uitbuiting van mensen
zodat we werken voor rechtvaardigheid,
vrijheid, en vrede.
Moge God ons zegenen met tranen
die we plengen voor hen die lijden
door pijn, verwerping, honger, en oorlog
zodat we onze handen zullen uitstrekken
tot troost.
En moge God ons zegenen met zoveel
dwaasheid dat we geloven
een verschil te maken in de wereld.
Zodat we kunnen doen waarvan anderen zeggen
dat het onmogelijk is.*
*Deze ‘franciscaanse zegenbede’ is in 1985 geschreven door Ruth Fox, een Benedictines.
Laat een reactie achter
You must be logged in to post a comment.