De eerste training waar ik aan meegeschreven heb, is met succes afgerond! Afgelopen dinsdag werden de certificaten uitgedeeld.

De verzorgers van de kinderen in het tehuis waar ik werk, hebben weinig (pedagogische) opleiding gehad. Ze zijn nu getraind in het opvangen en helpen van kinderen die met pesten of misbruik te maken hebben. De training is gebaseerd op een Ierse training, de Stay Safe training. Oorspronkelijk is het alleen een training voor kinderen. Gpal, de maatschappelijk werker, twee child workers en ik hebben het hoofdstuk met info voor de ouders aangepast naar de locale context, en hebben praktische oefeningen toegevoegd.

 

Samen met Gopal en Srijana aan het vergaderen

Daarbij hielp mijn vaktherapie-achtergrond; de volgende opdracht heb ik van mijn dramatherapie-collega in Nederland gepikt. (Thanks Ilse! :)) Het onderwerp van de les was ‘Say No’: kinderen die ‘nee’ zeggen tegen iemand die hun pest, staan steviger in hun schoenen en worden minder snel slachtoffer. We deden een opdracht met de verzorgers waarbij ze in tweetallen door de ruimte liepen. De een tikte de ander constant op de schouder.

Wanneer de ander daar zat van was, moest hij duidelijk ‘nee’ zeggen tegen degene die hem op de schouder tikte. Wanneer dat niet overtuigend gedaan werd, mocht de tikker blijven tikken. Erg irritant natuurlijk! Met deze opdracht kan je duidelijk maken hoe lichaamstaal en non-verbale communicatie invloed hebben op dit soort situaties. We willen de verzorgers hier eerst in trainen, zodat zij de kinderen erbij kunnen helpen als die met pesten of misbruik te maken hebben.

De training werd in het Napelaas gegeven, in het Engels zouden de verzorgers er veel minder van kunnen profiteren. Ik ben bij een paar lessen aanwezig geweest, maar vanwege taalles kon ik er niet de hele tijd bij zijn. Als ‘deskundige’ uit Nederland werd ik wel gevraagd de certificaten te tekenen! Mijn collega Gopal lzei dat met mijn aanwezigheid als Westerse deskundige de training meer status kreeg, waardoor deelnemen voor de verzorgers aantrekkelijker werd. Dus daar hebben we maar gebruik van gemaakt…

In gesprek met de verzorgers van de kids

De uitreiking van de certificaten was ook een leuk mini-cultuurlesje. Alle aanwezigen zitten in een kring, op matrasjes op de grond, leunend tegen de muur. De leiding is aanwezig om speeches te houden, maar er doorheen praten is niet zo erg als in Nederland 🙂 Daarna krijgt iedereen een plastic bekertje en gaat iemand met een fles cola rond. Er worden koekjes op en dienblad gelegd waarmee ook iemand de kring rondgaat. Ik heb tijdens de laatste les wat foto’s gemaakt. Ik liet Klaas de foto’s zien en zei; moet je es zien hoe dicht ze bij elkaar zitten! Daaraan merkten we hoe we anders naar de cultuurverschillen kijken, voor Klaas valt het al niet meer op, omdat hij hier eerder is geweest.

Dicht bij elkaar zitten

Een foto van alle deelnemers.

Op de voorste rij links Gopal, en daarnaast Srijana en Raj Kumar, de child workers.

We gaan nu verder met het herschrijven van de Stay Safe training voor de kinderen, naar de locale context. Dat levert wel grappige verschillen op. Het onderwerp was ‘Als een volwassene je … vraagt, mag je dan nee zeggen?’ De (Ierse) vraag was: ‘Wat als je oom je vraagt om zonder helm op te fietsen?’ Ik denk dat de kids hier daar niet het probleem van inzien 🙂 Hele families zitten hier met baby’s helmloos op de motor. Dus als alternatief bedacht Gopal: ‘Wat als je oom je vraagt om aan de deur van een volle bus te hangen, omdat je er niet meer in kan?’ 🙂

Tot later!