Vanmorgen was er een kerstdienst in de internationale kerk waar we heengaan. We houden onze diensten in een miezerige oude gymzaal met wiebelige plastic stoeltjes. Niet echt het toppunt van kerstsfeer. Wat we zongen (die mooie melodieën en bekende teksten) en lazen (‘Wonderbare Raadsman, Eeuwige Vader, Vredevorst’ en ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen’) maakte die lelijkheid weer een beetje dragelijk 😉 Ik mis toch wel altijd een beetje het ‘Ere zij God’, hoor, tijdens de kerstdienst in het buitenland. Ook al zeuren mensen over teveel herhaling van tekst, het is zo lekker de kern. Ere zij God en vrede op aarde.

Hier een gedicht om nog wat schoonheid en waarheid toe te voegen.

Een nieuw adventslied

door Alfred C. Bronswijk

Ik geloof in mijn God als de kracht,
Die het licht ontsteekt, waar het duister is,
Die weer glans aanbrengt, waar geen luister is,
Die een vuurvlam is in de nacht.

Ik geloof in mijn God als de bron,
Van waaruit alles leeft wat geboren is,
Die weer thuisbrengt wat ooit hier verloren is,
Die het woord sprak, waarmee het begon.

Ik geloof in mijn God als het doel
Van de voeten die hier op aarde staan,
Van de dromen die door alle landen gaan,
Van de zoektochten van het gevoel.

Ik geloof in mijn God als de stem,
Die de wereld naar toekomst en vrede leidt
En de globalisering, zo lang verbeid,
Van geloof, hoop en liefde door Hem.

Gedicht heb ik hier gevonden. De print naast onze kerststal (‘Light of the World’) kreeg ik als kerstcadeautje van Lifeprints.